door Pieter Huisman | woensdag, 12 november, 2025 | Technologie & Schermtijd
Sinds het smartphoneverbod op school geldt, lijken scholen rustiger – maar thuis begint het pas. Waar de klas stilte vond, krijgen gezinnen er discussie bij. De telefoons liggen vaker op het aanrecht, de wifi is weer onderwerp van debat, en jij probeert midden in dat alles je kind, je rust en je redelijkheid te bewaren.
Het verbod was bedoeld om focus te herstellen, maar thuis voelt het soms alsof jij de docent bent die het niet meer uitgelegd krijgt.
De oplossing? Niet strenger, maar slimmer.
Rust thuis begint niet bij regels, maar bij ritme.
Maak van regels gewoontes
Regels zijn makkelijk te bedenken, maar moeilijk vol te houden. De kracht ligt niet in wat je oplegt, maar in wat je herhaalt.
Kleine, voorspelbare gewoontes maken meer verschil dan een nieuwe straf.
Probeer dit:
- Spreek vaste momenten af waarop telefoons rust krijgen: tijdens het eten, bij huiswerk en een halfuur voor bedtijd.
- Leg kort uit waarom dat belangrijk is – “zodat je brein echt even pauze krijgt”.
- Herhaal dezelfde afspraken dagelijks, zonder lange discussies.
Wanneer jij uitlegt waarom, voelt je kind zich serieus genomen. Dat haalt de spanning uit de regel en maakt het makkelijker om vol te houden.
Herken wat er écht speelt
Een puber die moppert over het smartphoneverbod op school moppert meestal niet over de regel, maar over het gevoel van ongelijkheid. Op school geldt de regel voor iedereen; thuis voelt het persoonlijk.
Dat is jouw kans om verbinding te maken in plaats van strijd te voeren.
Gebruik kleine momenten om contact te houden:
- Zeg “we leggen alle telefoons weg tijdens het eten – ook ik.”
- Vraag hoe het voor je kind is om zonder telefoon te zijn.
- Deel hoe lastig jij het zelf vindt om niet te scrollen.
Gelijkwaardigheid verlaagt weerstand. Als jij laat zien dat je ook oefent, wordt consequent zijn iets gezamenlijks in plaats van iets opgelegd.
Wees mild én consequent
Na een lange dag is de verleiding groot om toe te geven. “Nog even TikTok, als je daarna maar stil bent.” En eerlijk: dat is menselijk.
Maar rust komt niet vanzelf terug; die bouw je op met herhaling.
Kleine, haalbare regels houden beter stand dan grote verboden.
- Kies één afspraak die heilig is – bijvoorbeeld: geen telefoon in bed.
- Beloon pogingen, niet perfectie.
- Herstel afspraken als ze breken: “We zouden dit anders doen, laten we opnieuw proberen.”
Rust is geen einddoel, maar een proces. Je hoeft het niet elke dag goed te doen, je hoeft het alleen elke dag opnieuw te proberen.
Waarom het werkt
Onderzoek van het Nederlands Jeugdinstituut (2025) laat zien dat jongeren die thuis dezelfde smartphoneafspraken volgen als op school:
- gemiddeld 45 minuten langer slapen
- minder stress ervaren
- zich beter kunnen concentreren bij huiswerk
De winst zit niet in strengheid, maar in voorspelbaarheid.
Grenzen geven veiligheid, niet beperking. En pubers hebben veiligheid harder nodig dan ze toegeven.
Het brein van een puber leert zelfcontrole door herhaling. Elke keer dat jij rustig zegt: “We doen het morgen weer even zonder telefoon,” help je dat brein groeien. Het smartphoneverbod op school is dus niet alleen een regel; het is hersentraining in praktijk.
Van verbod naar balans
Thuis draait het niet om handhaven, maar om richting geven.
Laat het verbod op school de aanleiding zijn om thuis te praten over:
- wat aandacht eigenlijk is
- wat je mist als het stil is
- wat je wint als je niets hoeft
Je hoeft geen perfecte ouder te zijn, alleen een aanwezige.
Als jij leert loslaten zonder op te geven, leert je puber verantwoordelijkheid nemen zonder angst.
Rust is besmettelijk.
Doe de gratis test ‘Jouw communicatie-hoofdstijl’ en ontdek hoe jij rust en verbinding in je gezin versterkt.
Gratis test →
Volgende serie: Offline opvoeden in een online wereld – waarom stilte het nieuwe gesprek wordt.
Lees ook:
Kijk ook hier: Rijksoverheid: Mobiele telefoons niet toegestaan in de klas.
door Pieter Huisman | dinsdag, 11 november, 2025 | Technologie & Schermtijd
Serie: Smartphoneverbod op school – En dan thuis?
Blog 2 – Rust & Structuur
Sinds het smartphoneverbod op school geldt, lijkt het even alsof de rust daalt. Waar de klas minder meldingen had, vonden de telefoons hun plek weer thuis. Jij voelde het: de avondroutine veranderde, je puber sliep later, en jij werd de politieagent in je eigen huis.
Je wilt rust thuis. Geen strijd. Geen gedoe. Hoe doe je dat? Door het apparaat niet uit te zetten, maar het ritme in te schakelen.
Waarom rust geen kwestie is van verbod
Een regel opleggen voelt vaak als controle. En controle lokt verzet uit. Thuis begint rust niet bij zeggen, maar bij laten worden. Het gaat niet om niet mogen, maar om rust ervaren.
Jouw huis is niet de klas. Je puber is niet een leerling. En jij bent geen straf-expert, je bent ouder.
Stap 1: Structuur die je kunt volhouden
Rust komt uit voorspelbaarheid, niet perfectie.
Stel vaste momenten in: tijdens eten, huiswerk, halfuur voor bed. Niet omdat het moet, maar omdat het voelt rechtvaardig.
Leg een telefoonmand neer waarin iedereen z’n toestel legt. Ook jij. Als jij meedoet, is het geen straf voor je puber, het is gewoon de nieuwe gewoonte.
Stap 2: Uitleg zonder preek
“Telefoon weg omdat ik het zeg” werkt zelden. “Telefoon weg zodat je brein rust krijgt” doet wonderen.
Praat met je puber over wat hij of zij ervaart. Laat zien dat jij ook oefent in minder scrollen. Gelijkwaardigheid verlaagt weerstand.
Stap 3: Herstel boven perfectie
Een avond misloopt? Geen ramp. Zeg: “We begonnen goed, we doen het morgen anders.”
Rust is geen vaste staat, maar een proces. Fouten horen erbij. Elke keer herstel je niet je systeem, maar de relatie.
Wat je puber echt nodig heeft
· Tijd om offline te komen.
· Een ouder die niet alleen regels stelt, maar laat zien dat die regels iets betekenen.
· Een huis waar de telefoon niet macht is, maar middel.
Wanneer jij niet de strijd blijft voeren, maar de rust oefent, dan leert je puber iets veel groter dan schermtijd beheren: hij leert grenzen, keuzes en verantwoordelijkheid.
Download de Gratis Snelle Gids: Structuur zonder strijd
Directe coaching: Plan een kennismaking in
door Pieter Huisman | maandag, 10 november, 2025 | Technologie & Schermtijd
Sinds het nieuwe smartphoneverbod op scholen is ingegaan, lijkt het even stil geworden in de gangen. Geen gerinkel van meldingen meer, geen hoofden die tegelijk naar beneden buigen bij het eerste trilsignaal. Leerkrachten halen opgelucht adem. Ouders ook — even.
Tot diezelfde telefoons na schooltijd weer hun plek vinden op de keukentafel. En ineens blijkt: het verbod eindigt niet bij de schoolpoort. Het verhuist gewoon naar huis.
Want wat doe je als ouder met een puber die z’n telefoon “eindelijk weer mag”?
Of met jezelf, als jij die rust van school stiekem ook in huis had willen voelen?
Het smartphoneverbod op school is niet het eindpunt, maar het begin
Het ministerie zegt dat het verbod bedoeld is om focus en rust terug te brengen in de klas. En dat werkt — de eerste onderzoeken laten zien dat leerlingen beter opletten, meer samenwerken en minder stress ervaren.
Maar thuis ontstaan er nieuwe vragen:
- Als school grenzen stelt, moet ik die dan thuis ook doorvoeren?
- Hoe voorkom ik dat ik de politieagent word in mijn eigen woonkamer?
- Wat als ik zelf vaker op mijn telefoon zit dan mijn kind?
Het smartphoneverbod legt niet alleen bloot hoe kinderen met hun telefoon omgaan, maar ook hoe gezinnen omgaan met grenzen, gewoonte en aandacht.
Ouders vragen zich nu massaal af: hoe vertaal ik dit beleid naar thuis, zonder dat het voelt als straf?
Het antwoord is eenvoudiger dan het lijkt: door van een regel een gewoonte te maken.
Rust ontstaat niet door verboden, maar door voorspelbaarheid.
En voorspelbaarheid komt uit kleine, herhaalde momenten.
Probeer bijvoorbeeld dit:
- Plan een vast ‘offline moment’ in huis: eten, huiswerk of wandelen.
- Gebruik dezelfde taal als school (“telefoonvrij” in plaats van “mag niet”).
- Maak een telefoonplek in huis — een vaste mand of la — waar iedereen zijn telefoon neerlegt, ook jij.
Dat laatste is belangrijker dan het lijkt. Jongeren volgen gedrag, niet woorden. Als jij ook meedoet, voelt de afspraak eerlijker en werkt ze langer.
Wat scholen doen — en wat jij daarvan kunt leren
Scholen werken sinds het verbod met drie duidelijke principes:
- Duidelijke grens: tijdens lestijd is de telefoon uit het zicht.
- Uitleg van de reden: het gaat niet om controle, maar om concentratie.
- Herstelmoment: na schooltijd is er ruimte voor ontspanning.
Diezelfde drie principes werken thuis net zo goed.
Niet omdat jij een leraar bent, maar omdat je kind die structuur al herkent.
Vertaal ze bijvoorbeeld naar:
- Tijdens eten en huiswerk is de telefoon weg.
- We leggen uit waarom: rust in je hoofd, betere slaap, minder druk.
- Na 20.00 uur mag hij nog even, daarna gaat hij uit de kamer.
Kleine vertaalslagen, grote rust.
Wat pubers zelf zeggen (en denken)
Een van de opvallendste dingen in gesprekken met jongeren over het verbod: ze vinden het niet per se erg.
Ze vinden het… moeilijk. En dat is iets anders.
“Het is wel chill zonder telefoon in de les,” zei een leerling van 15.
“Maar thuis mag ik weer alles, dus dan zit ik tot middernacht op TikTok. Dat voelt ook niet goed.”
Daar zit de kern.
Pubers weten rationeel dat hun schermgedrag niet gezond is, maar hun brein is niet gebouwd om grenzen zélf te bewaken.
Dat is geen onwil, dat is neurobiologie.
Dus: als jij consequent blijft, bouw je eigenlijk aan iets wat hun brein nog moet leren — zelfregulatie.
Veelgemaakte valkuilen bij het smartphoneverbod thuis
Laten we eerlijk zijn: dit gaat niet altijd soepel.
De meeste ouders struikelen over dezelfde drie dingen:
- Te veel willen regelen tegelijk.
Eén nieuwe afspraak is genoeg om mee te beginnen.
- De telefoon gebruiken als beloning of dreigmiddel.
Dat maakt het een machtsmiddel in plaats van een hulpmiddel.
- Zeggen “geen telefoon” terwijl je zelf scrolt.
Dat voelt voor pubers als hypocrisie (en ja, dat zullen ze je ook zeggen).
Rust in huis komt niet van strengheid, maar van geloofwaardigheid.
Waarom het smartphoneverbod op school juist kansen biedt
We kunnen het ook omdraaien.
Het smartphoneverbod geeft gezinnen een zeldzaam cadeau: een gemeenschappelijke aanleiding om opnieuw te praten over rust, aandacht en nabijheid.
Voor veel ouders is dit hét moment om het thuis anders te doen — niet met meer controle, maar met meer contact.
Gebruik het gesprek. Vraag niet alleen “heb je je telefoon weggelegd?”, maar ook:
- “Hoe voelt het om minder online te zijn?”
- “Wat mis je het meest als je je telefoon even niet hebt?”
- “Wat vind jij een eerlijke afspraak voor thuis?”
Het maakt van een regel een gesprek over autonomie en vertrouwen — precies wat pubers nodig hebben.
Van beleid naar balans
Het smartphoneverbod op school is een maatschappelijke verandering, maar thuis blijft opvoeden mensenwerk.
Er is geen perfecte aanpak.
Er is alleen jouw gezin, jouw grenzen en jouw bereidheid om te leren.
Herinner jezelf eraan:
het doel is niet dat het altijd rustig is,
het doel is dat je kind leert omgaan met onrust.
Als jij laat zien dat rust iets is wat je oefent, niet iets wat je oplegt,
dan geef je het krachtigste voorbeeld dat er is.
Weggever: Download onze gratis communicatiestijlgids: Je puber praat nog wel, alleen niet meer met jou.
Lees ook: “Help of overnemen: waar trek je de grens bij AI-huiswerk?”
Aanbevolen uitgaande link: NJI – Voor- en nadelen bij mobielverbod
door Pieter Huisman | zondag, 9 november, 2025 | Grenzen & Autonomie
Iedere ouder herkent het: je wilt dat je puber gelukkig is, zijn best doet en kansen grijpt. Maar ergens tussen stimuleren en overvragen ligt een dunne lijn. Want wanneer het nooit goed genoeg lijkt, wordt ambitie een last. Loslaten klinkt eenvoudig, maar het vraagt lef — zeker in een wereld die cijfers, prestaties en perfectie belangrijker lijkt te vinden dan groei en rust.
Wanneer druk iets anders wordt dan motivatie
Pubers voelen prestatiedruk van alle kanten: school, sociale media, vriendengroepen — en soms ook, onbedoeld, van thuis. Ze willen voldoen aan verwachtingen, bang om teleur te stellen. Ouders zien dat: het kind dat zichzelf voorbijloopt, dat stress krijgt van een toets of zijn eigen lat steeds hoger legt.
Drie signalen dat prestatiedruk de boventoon voert:
- Je puber leert niet om te begrijpen, maar om te presteren.
- Rustmomenten voelen als ‘tijdverspilling’.
- Een onvoldoende voelt als falen, niet als feedback.
Loslaten is niet opgeven, maar vertrouwen
Loslaten betekent niet dat je je kind aan zijn lot overlaat. Het betekent dat je ruimte maakt voor groei — juist door fouten toe te staan. Pubers ontwikkelen veerkracht als ze merken dat ze niet worden afgerekend op resultaten, maar gesteund op inzet, eerlijkheid en doorzettingsvermogen.
Vier manieren waarop jij prestatiedruk kunt helpen doorbreken:
- Normaliseer imperfectie. Vertel over je eigen fouten en mislukkingen.
- Vervang oordeel door nieuwsgierigheid. Vraag: “Wat vond je moeilijk aan dit hoofdstuk?” in plaats van “Waarom maar een 6?”
- Beloon inzet, niet alleen succes. Complimenteer de moeite die je puber deed, niet alleen het cijfer dat eruit kwam.
- Plan pauzes. Rust is geen luxe, maar een voorwaarde voor leren.
Wat je puber nodig heeft, is niet minder ambitie — maar meer vertrouwen
Veel ouders vrezen dat loslaten gelijkstaat aan verslappen. In werkelijkheid groeit motivatie juist in vrijheid. Wanneer een kind mag ontdekken, experimenteren en falen zonder oordeel, ontwikkelt het echte veerkracht. Dat is de basis voor duurzame motivatie — het vermogen om zichzelf te dragen, ook als het tegenzit.
Groei voorbij prestatiedruk
Veerkrachtige jongeren weten dat hun waarde niet afhangt van cijfers, diploma’s of complimenten. Ze begrijpen dat leren een proces is, niet een ranglijst. En die mindset begint thuis — bij ouders die durven loslaten.
Dus de volgende keer dat je puber zegt: “Ik heb het verpest,” kun jij antwoorden:
“Dan heb je iets geleerd.”
Dat is de kracht van loslaten.
Blog 1: Doe gewoon je best’ – waarom pubers daar niks mee kunnen
Blog 2: Faalangst of prestatiedrang? Hoe jij het verschil ziet (en helpt)
Blog 3: Puber en prestatiedruk: wat cijfers niet vertellen (en wat wél telt)
Blog 4: Als het nooit goed genoeg lijkt: omgaan met prestatiedrang bij pubers
Blog 5: Wanneer ambitie wél gezond is: prestatiedrang ombuigen naar groei en rust
Lees ook : Prestatiedruk bedreigt welzijn van waaromdoejewatjedoet.
door Pieter Huisman | zaterdag, 8 november, 2025 | Grenzen & Autonomie
Pubers met prestatiedrang hebben vaak een tomeloze energie. Ze willen beter worden, hoger scoren, meer bereiken. Dat is niet per se slecht — ambitie kan ook gezond zijn.
Het verschil zit in de richting: komt de drang van binnenuit, of wordt hij gevoed door angst, vergelijking en bewijsdrang?
Gezonde ambitie helpt pubers groeien zonder zichzelf te verliezen. Maar hoe begeleid je die balans tussen motivatie en ontspanning?
Wat gezonde ambitie onderscheidt van prestatiedrang
Prestatiedrang bij pubers ontstaat uit de behoefte om te voldoen aan verwachtingen — van school, ouders, vrienden of sociale media.
Gezonde ambitie groeit daarentegen uit intrinsieke motivatie: willen leren, niet willen bewijzen.
Een paar verschillen op een rij:
- Doelgericht vs. bewijsgericht: Ambitie richt zich op leren; prestatiedrang op falen vermijden.
- Energie vs. uitputting: Gezonde inzet geeft voldoening, prestatiedruk zuigt energie.
- Eigen ritme vs. vergelijking: Ambitie volgt het tempo van groei; prestatiedrang het tempo van anderen.
Herken je dat jouw puber nog maar moeilijk kan stoppen, ook als het “genoeg” is? Dat is vaak het moment waarop ambitie kantelt naar spanning.
Wanneer motivatie doorslaat
Pubers die gemotiveerd zijn, krijgen vaak complimenten: “Wat goed dat je zo gedreven bent!”
Maar als je beter kijkt, zie je soms iets anders:
een blik van twijfel, gespannen schouders, een diepe zucht als een cijfer niet hoog genoeg is.
Het lijkt alsof ze wíllen presteren, maar eigenlijk móéten.
Dat verschil is cruciaal. Want motivatie die voortkomt uit angst, houdt nooit stand.
Signalen dat motivatie te gespannen wordt:
- Rusteloosheid voor toetsen of trainingen
- Overmatig plannen of perfectionistisch gedrag
- Geen plezier meer in wat ooit leuk was
- Moeite met complimenten ontvangen
Dan is het tijd om te herijken: wat is het doel nog waard als het onderweg alleen stress kost?
Hoe je gezonde ambitie versterkt
Gezonde ambitie draait om eigenaarschap: het gevoel dat wat je doet, van jou is.
Ouders kunnen dat op drie manieren ondersteunen:
- Laat ruimte voor falen. Maak fouten bespreekbaar. Vraag: “Wat werkte deze keer niet?” in plaats van “Wat ging mis?”
- Leg de nadruk op proces. Benoem inzet, focus of creativiteit. Daarmee train je veerkracht, niet bewijsdrang.
- Vier kleine stappen. Ambitie groeit niet in sprongen, maar in beweging. Elk leerproces heeft waarde.
Door op deze manier te spreken, help je pubers zelfvertrouwen te bouwen dat niet leunt op cijfers of applaus.
De rol van rust
Rust is geen luxe; het is brandstof.
Een puber die leert rust nemen, leert ook zijn eigen grenzen kennen. En dat is misschien wel de belangrijkste levensvaardigheid van allemaal.
Je kunt rust niet opleggen, maar wel voordoen:
- Zet zelf je telefoon weg aan tafel
- Laat zien dat fouten niet het einde zijn
- Plan bewust momenten zonder doelen
Rust is besmettelijk. Als jij ontspanning laat bestaan, durft je puber dat ook.
De kracht van kleine doelen
Ambitie hoeft niet groot te zijn om waardevol te zijn.
Sterker nog — grote dromen ontstaan uit kleine stappen die volgehouden worden.
Leer pubers denken in haalbare doelen, niet in eindresultaten.
Een goed gesprek kan beginnen met:
- “Wat wil je leren deze week?”
- “Wanneer ben je trots op jezelf, ongeacht het cijfer?”
- “Wat maakt dit doel de moeite waard?”
Zo verschuift ambitie van bewijsdrang naar persoonlijke groei.
Wat jij als ouder vooral niet hoeft
Je hoeft prestatiedruk niet “weg te coachen”.
Je hoeft het niet altijd op te lossen, te dempen of te corrigeren.
Wat pubers nodig hebben, is iemand die hun inzet ziet, maar hun waarde niet afmeet aan wat ze doen.
Als jij dat verschil belichaamt, geef je ze een anker dat sterker is dan cijfers, resultaten of verwachtingen.
Tot slot
Gezonde ambitie is geen kwestie van grenzen stellen, maar van betekenis geven.
Wanneer pubers leren streven vanuit nieuwsgierigheid in plaats van angst, groeit er iets krachtigs:
rust in groei.
En dat is misschien wel het mooiste wat je ze kunt meegeven.
En als je ze wat mee wil geven; hoe communiceer je met ze? wat is jouw stijl – ontdek ‘m hier gratis
Blog 1: Doe gewoon je best’ – waarom pubers daar niks mee kunnen
Blog 2: Faalangst of prestatiedrang? Hoe jij het verschil ziet (en helpt)
Blog 3: Puber en prestatiedruk: wat cijfers niet vertellen (en wat wél telt)
Blog 4: Als het nooit goed genoeg lijkt: omgaan met prestatiedrang bij pubers
Blog 6: De kracht van loslaten: zo groeit je puber voorbij prestatiedruk
Lees ook: Waarom doe je wat je doet? – over prestatiedruk
