Je zegt dat je puber teveel schermtijd heeft.
Maar eerlijk? Jij zit zelf ook te scrollen terwijl je dit leest.
En dat is precies het punt.
We hebben het graag over hun schermtijd, omdat dat makkelijker is dan kijken naar de onze. Maar het echte gesprek over schermtijd van je puber begint niet met regels — het begint met een spiegel.
Herkenning: “Hij hoort me gewoon niet meer!”
Je roept drie keer dat het eten klaar is. Geen reactie.
Je loopt de trap op, bonkt op z’n deur, hoort geritsel — stilte.
Dan open je de deur: AirPods in, gezicht blauw verlicht, blik op het scherm.
Je voelt irritatie opborrelen.
“Hij leeft in een andere wereld. Wat moet ik nog doen om door te dringen?”
Die frustratie is herkenbaar. Maar wat we vaak vergeten, is dat schermen niet alleen kinderen opslokken. Wij verdwijnen er net zo makkelijk in — alleen noemen wij het ‘werk’, ‘ontspanning’ of ‘even scrollen voor inspiratie’.
Inzicht: Het scherm als spiegel
(C – Controler)
We willen grip. Op tijd naar bed, genoeg slapen, cijfers op orde, offline leven.
Dus roepen we: “Leg dat ding nou eens weg!”
Maar zodra het even stilvalt, grijpen we zelf naar ons scherm — voor nieuws, appjes, of even dat gevoel van ‘verbinding’.
Het probleem is niet dat je puber niet kan stoppen.
Het probleem is dat jullie allebei moeilijk kunnen loslaten.
(P – Promotor)
Stel je even dit scenario voor:
Je puber zit aan tafel, jij pakt je telefoon “om even iets op te zoeken”.
Hij ziet het. En voor hij het weet, zit hij ook weer op TikTok.
Twee mensen, twee schermen, nul verbinding.
Niet uit onwil, maar omdat jullie onbewust hetzelfde doen: prikkels zoeken om niet te hoeven voelen dat het even saai, ongemakkelijk of stil is.
(S & A – Supporter & Analyzer)
Schermen zijn ontworpen om je brein te belonen.
Elke ‘ping’ of ‘swipe’ triggert dopamine.
Bij volwassenen net zo goed als bij jongeren.
En waar pubers nog leren omgaan met impulsen, gebruiken wij als ouders schermen vaak als emotionele ruisonderdrukker: even geen gezeur, even rust, even ontsnappen.
Dat maakt jou geen slechte ouder — maar wel een onbewuste spiegel.
Quick Win: De 30-seconden-regel
Wil je invloed op het schermgedrag van je puber? Begin bij jezelf.
Probeer de 30-seconden-regel:
- Als je hem iets vraagt, leg je eigen telefoon neer.
- Kijk hem echt aan, zonder oordeel.
- Wacht 30 seconden voor je iets zegt of reageert.
Die dertig seconden voelen eindeloos — maar ze zijn magisch.
Je brein kalmeert, je toon verandert, en je kind voelt het verschil.
Vaak is niet het scherm de oorzaak van afstand, maar de manier waarop we zélf aanwezig zijn.
Conclusie: Jij bent de wifi-verbinding
Je puber heeft geen perfecte ouder nodig die alle regels kent.
Hij heeft een ouder nodig die aanwezig is.
Niet altijd rustig of zen, wel echt.
Want jij bent de wifi-verbinding tussen chaos en contact.
En de volgende keer dat je “Leg dat ding eens weg!” wilt roepen —
begin met je eigen scherm uit te zetten.
Volgende deel in deze serie:
“Grenzen stellen zonder strijd (ook als hij je uitlacht)”
Ontdek hoe je afspraken maakt die werken zonder machtsstrijd.
kijk ook op NJI: Wat is een goede schermtijd voor mijn kind -LINK-
Download ons gratis e-boek: Verbinden met je Puber