door admin | zondag, 16 november, 2025 | Co-ouderschap & Scheiding
Serie: Samen opvoeden met jezelf – als co-ouderschap niet zo ‘co’ voelt
Aflevering 3 van 6
Wanneer jij de ouder bent die de regie draagt, de planning bewaakt, de gesprekken voert, de troost biedt, de boterhammen smeert en de ruzies opvangt, voelt het soms alsof jij het hele huis draaiende houdt met pure wilskracht. En eerlijk: soms ís dat ook zo.
Dit blog gaat over hoe je heel blijft wanneer jij degene bent die alles draagt, terwijl co-ouderschap op papier gelijkwaardig lijkt, maar in praktijk eenrichtingsverkeer is.
alles alleen opvoeden
- De mentale last van alleen opvoeden
- Hoe ‘sterk zijn’ kan veranderen in overleven
- Wat loslaten wél betekent (en wat niet)
- Mini-keuzes die jou overeind houden
- Waarom hulp vragen juist volwassen is
De mentale last van alleen opvoeden
Alleen opvoeden is geen karaktertest. Het is een belastingtest. En jij draait al jaren op volle capaciteit. Niet omdat je zwak bent, maar omdat je kracht hebt ontwikkeld in omstandigheden die eigenlijk niemand alleen zou moeten dragen.
Die mentale last zit niet alleen in wat je doet, maar in wat je continu moet bedenken.
Het constante scannen, plannen, bijsturen, anticiperen.
De geestelijke ruis die nooit uitgaat.
De verantwoordelijkheid die elke dag op dezelfde plek terugkomt: jouw schouders.
En toch sta je elke ochtend op. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat jouw kind jou ziet als hun veilige basis.
Wanneer sterk zijn verandert in overleven
Op een gegeven moment wordt ‘doorgaan’ een automatisme. Dat is vaak het moment waarop ouders zichzelf verliezen. Je blijft draaien, maar er is geen ruimte meer voor jou.
Je merkt het aan kleine signalen:
- Je ademt sneller dan je denkt.
- Je hoofd blijft ’s avonds doorrazen.
- Je raakt sneller geïrriteerd om dingen die vroeger geen rimpeling gaven.
- Je voelt je leeg, maar blijft functioneren omdat je niet weet wat de andere optie is.
Dit is geen falen. Dit is wat er gebeurt wanneer één ouder het werk draagt dat normaal door twee mensen wordt verdeeld.
Wat loslaten wél betekent (en vooral: wat niet)
Veel alleenstaande ouders horen voortdurend dat ze meer moeten loslaten.
Het probleem: niemand zegt hóé, en vaak bedoelen ze eigenlijk “doe minder, maar behoud dezelfde kwaliteit”.
Dat kan dus niet.
Loslaten betekent niet dat je je kind laat zwemmen.
Loslaten betekent: je bent niet verantwoordelijk voor elk stuk van het leven van je kind, alleen voor jouw deel.
Loslaten betekent niet dat je stopt met zorgen.
Het betekent dat je stopt met over-functioneren.
Loslaten is niet zacht of zweverig.
Het is extreem praktisch: keuzes maken die je toekomst houdbaar maken.
Voorbeelden van écht loslaten:
- Acceptatie dat het andere huis anders werkt, zonder jouw energielek.
- Gedoe bij je ex laten waar het hoort, ook als het onhandig is.
- Geen perfecte harmonie proberen te creëren tussen twee huizen die niet gelijk zijn.
- Je kind leren dat het oké is dat jij niet altijd beschikbaar bent, maar wel betrouwbaar.
Mini-keuzes die jou overeind houden
Zelfzorg is geen weekendje weg of roze geurkaarsen. Zelfzorg is micro-herstel, ín je dag. Kleine keuzes die jouw systeem laten zakken in rust.
Functionele zelfzorg ziet er bijvoorbeeld zo uit:
- Een avond waarop de afwas blijft staan zodat jij kunt zitten.
- Een afspraak dat je puber één keer per week zelf zijn was doet.
- Een grens als: “Ik reageer niet meer op berichten van jouw vader/moeder na 20:00.”
- Je puber verantwoordelijkheid geven op een manier die hem sterker maakt, niet belast.
- Iedere dag 10 minuten lopen zonder prikkels om je hoofd te resetten.
Dit zijn geen luxegewoontes. Dit zijn mechanismen om te voorkomen dat je instort.
Waarom hulp vragen volwassen is, niet zwak
Veel alleenstaande ouders blijven hangen in het idee dat ze het alleen moeten kunnen. Omdat ze dat jarenlang hebben gedaan. Omdat ze bang zijn om ‘lastig’ te zijn.
Maar niemand is gemaakt om alleen een gezin te draaien.
Hulp vragen is een vaardigheid. Het is geen foutmelding.
Vormen van hulp die structureel een verschil maken:
- Een vriendin die één vaste middag per maand oppast.
- Een buur die jouw puber meeneemt naar sport.
- School informeren over de thuissituatie zodat zij signalen beter begrijpen.
- Familie inschakelen bij toetsen, projecten of logistiek.
- Een coach, therapeut of lotgenotengroep die jou ondersteunt zonder oordeel.
Hulp vragen betekent niet dat je minder ouder bent.
Het betekent dat je jouw stabiliteit belangrijk genoeg vindt om er onderhoud aan te plegen.
Jij bent de basis, niet het hele systeem
Jouw rol is essentieel, maar niet bedoeld om het volledige systeem te dragen.
Wat je kind het allermeest nodig heeft is een ouder die emotioneel beschikbaar is. En beschikbaar zijn lukt alleen als jij niet continu op omvallen staat.
Je hoeft niet perfect te zijn.
Je hoeft alleen niet kapot te gaan aan de last die eigenlijk door twee mensen gedragen had moeten worden.
Puberproof Basics – rust, overzicht en praktische handvatten.
Voor ouders die zich overweldigd voelen. Basics geeft houvast zonder intensief traject.
Plan een kennismaking om te ontdekken welke ondersteuning past.
Vorige blogs;
Blog 1 – “Co-ouderschap klinkt mooi. Tot je moet samenwerken met je ex.”
Blog 2 – “Je puber tussen twee huizen: wat hij voelt, maar niet zegt”
Volgende blog:
“Grenzen stellen naar je ex – zonder strijd”
Kijk ook op: NJI: Eenoudergezin: ‘Je redt het echt wel alleen’
Alt-tekst:
Gezellige maar stille woonkamer met één stoel als symbool voor een ouder die alles alleen doet.
door admin | zaterdag, 15 november, 2025 | Co-ouderschap & Scheiding
Serie: Samen opvoeden met jezelf – als co-ouderschap niet zo ‘co’ voelt
Aflevering 2 van 6
Een puber tussen twee huizen leeft met meer innerlijke bewegingen dan wij als volwassenen vaak kunnen bevatten. Jij ziet vooral de logistiek: de tas, de planning, het heen-en-weer geregel. Je puber ervaart ondertussen een emotionele wisselwerking die veel dieper gaat dan jij ooit te horen krijgt. Dat maakt hem niet moeilijk. Dat maakt hem mens.
puber tussen twee huizen
- De stille gevoelens achter “Prima hoor”
- Hoe loyaliteit werkt bij pubers
- Wat jij wél kunt doen (zonder het zwaarder te maken)
- Hoe je gesprekken opent die veiligheid bieden
Wat jouw puber van binnen meemaakt
De wissel tussen twee huizen is geen verhuisbeweging. Het is een emotionele schakel waar veel pubers niet de woorden voor hebben. Als je puber thuiskomt en niet veel zegt, betekent dat vaak niet dat het hem niks doet. Het betekent dat hij zoekt naar grip.
In het ene huis gelden andere regels dan in het andere. De sfeer verschilt, de ritmes verschillen, soms zelfs de manier waarop er met emoties wordt omgegaan. Een puber registreert dit allemaal, vaak scherper dan je denkt. Hij let op toon, spanning in het gezicht, kleine opmerkingen, en zelfs de manier waarop jij ademhaalt wanneer het onderwerp ‘je ex’ voorbij komt. Pubers voelen sfeer net zo intuïtief als een kompas dat altijd naar het noorden trekt.
Dit is de reden dat veel jongeren stiller worden wanneer de wissel tussen huizen meer vraagt dan ze aankunnen. Ze praten minder, omdat praten energie kost. En omdat ze bang zijn dat praten betekent dat ze moeten kiezen. Want dat is de grootste angst: dat hun woorden iemand pijn doen.
Wat je puber voelt maar niet zegt
Achter het compacte puber-vocabulaire (“Weet ik niet”, “Is goed”, “Laat maar”) zit een wereld die wél klopt, maar niet makkelijk te verwoorden is. Veel pubers dragen hun emoties als een rugzak onder een hoodie: niemand ziet het, maar het gewicht is echt.
Wat er onder water gebeurt
- “Ik hou van jullie allebei, maar ik weet niet hoe ik dat veilig kan uitdrukken.”
Een puber voelt zich automatisch loyaal naar beide ouders. Elke hint van conflict, hoe subtiel ook, voelt als een signaal dat hij moet balanceren.
- “Ik wil niet kiezen. Niet in woorden, niet in gedrag en al helemaal niet in gevoel.”
Zelfs het benoemen van een voorkeur (“Het is rustiger bij mama”) kan voor een puber voelen alsof hij iemand verraadt.
- “Ik zie meer dan jullie denken.”
Kinderen die pendelen tussen twee huizen scannen continu de sfeer. Ze merken spanning sneller dan volwassenen zich realiseren. Een blik, een houding, een korte reactie.
- “Ik wil dat het veilig blijft.”
Dat betekent: dat jij oké bent, dat de andere ouder oké is, en vooral dat hij niet hoeft op te treden als buffer. Pubers willen geen mini-therapeut zijn. Ze willen gewoon kind zijn.
Hoe loyaliteit werkt in een puberbrein
Loyaliteit is geen keuze en geen mening, maar een oer-reactie. Het is een ingebouwd verlangen om beide ouders trouw te zijn en geen van beiden te kwetsen. Dat betekent dat een puber automatisch gevoelens beschermt, verzacht of verzwijgt. Niet omdat hij niet wil delen, maar omdat hij emotionele schade probeert te voorkomen.
In de praktijk kan dat er zo uitzien:
Hij vertelt aan jou bijna niets over het andere huis, om jou niet te belasten.
Hij vertelt daar bijna niets over jou, om de sfeer niet te verstoren.
Zo ontstaat er een veilige-bubbel-zwijgen bij beide ouders, waardoor hij steeds meer in zijn eentje probeert te verwerken wat eigenlijk door volwassenen gedragen zou moeten worden.
Dit is geen opstand. Dit is overleven.
Wat jij wél kunt doen, zonder dat je kind jouw conflict moet dragen
Je invloed is groter dan je denkt, zelfs wanneer co-ouderschap schever voelt dan eerlijk is. Het begint bij de emotionele ruimte die jij creëert.
Benoem spanning zonder details te delen
Zinnen die werken:
“Het is soms ingewikkeld tussen mij en je vader/moeder. Dat ligt bij ons. Jij hoeft dat niet te dragen.”
Die zin haalt 30 kilo van een puberschouders.
Geef je puber ruimte zonder druk
Veel ouders willen het ‘echte gesprek’ voeren, maar pubers praten niet op afspraak. Zij praten wanneer het veilig voelt. Lichte openers helpen daarbij.
“Als je ergens mee zit, je hoeft het niet netjes te formuleren. Ik luister wel.”
Houd jouw stuk, óók als de ander iets anders doet
Het maakt je puber niet uit wie er ‘gelijk’ heeft. Hij zoekt naar voorspelbaarheid. Als jij rust biedt, consequente grenzen en een stabiel klimaat, dan voelt jouw huis als veilige basis. Zelfs als de andere ouder compleet anders opvoedt.
Val je ex niet af, ook niet tussen de regels door
Elke negatieve opmerking komt bij jouw puber binnen als een indirect bevel: “Kies maar.”
Daar kun je van vinden wat je wilt, maar een puber kan dat simpelweg niet.
Hoe je gesprekken opent die niet zwaar voelen
Pubers praten liever in korte lichtheid dan in lange diepgang. Dat betekent dat jouw vragen simpel en open mogen zijn.
Voorbeelden die je puber ruimte geven:
- “Hoe was het schakelen vandaag?”
- “Is er iets dat voor jou makkelijker of juist ingewikkelder is in de wissel?”
- “Wat helpt jou om je hoofd rustig te houden tussen de huizen?”
Ze hoeven geen dramatische verhalen te produceren. Het gaat om het signaal dat jij beschikbaar bent.
Wat jouw puber het allermeest nodig heeft
Een puber tussen twee huizen verlangt in de kern naar drie dingen:
- een plek waar hij zichzelf mag zijn zonder partij te worden
- een ouder die ziet wat onder water gebeurt
- de geruststelling dat zijn loyaliteit aan twee ouders niet problematisch is
En dat kun jij geven, zelfs alleen. Zelfs als de andere ouder niet meebeweegt.
Je hoeft co-ouderschap niet perfect te doen. Je hoeft alleen maar volwassen genoeg te zijn om het emotionele stuk van jóuw kant te dragen.
Download het e-book Verbinden met je puber.
Wanneer je wil begrijpen wat er onder de oppervlakte leeft.
Check: Samenwerking is gebaseerd op communicatie.. Wat is jouw communicatiestijl?
Vorige blog in de serie:
Co-ouderschap klinkt mooi. Tot je moet samenwerken met je ex
Volgende blog in de serie:
“Als jij álles moet doen: hoe blijf je dan heel?”
Lees ook: En niemand die vraagt hoe het met mij gaat
Kijk ook naar: –Libelle: Tieners na een scheiding
door admin | vrijdag, 14 november, 2025 | Co-ouderschap & Scheiding
Serie: Samen opvoeden met jezelf – als co-ouderschap niet zo ‘co’ voelt
Aflevering 1 van 6
Je hoort het zo vaak: “We doen co-ouderschap. Samen. Voor de kinderen.”
Klinkt prachtig. Warm. Vol volwassenheid en verstand.
Maar jij weet iets wat bijna niemand hardop zegt:
Co-ouderschap klinkt mooi.
Maar het ís niet altijd mooi.
Zeker niet als de relatie uit is, de emoties nog schuiven en jij moet samenwerken met iemand die ooit je partner was – maar nu vooral een lopend dossier aan triggers.
Dit blog is voor ouders die soms denken:
“We zijn ex van elkaar, maar geen ex-ouder… en dat maakt het ingewikkeld.”
Heldere structuur
- Wat co-ouderschap in theorie is vs. wat het in de praktijk betekent
- Waarom ‘50/50’ bijna nooit echt 50/50 voelt
- De drie grootste communicatie-valkuilen met een ex
- Do’s en don’ts om wél effectief samen te sturen
- Wat jij kunt doen om de rust te behouden, zelfs als de ander dat niet doet
Co-ouderschap: het ideaalplaatje vs. de realiteit
In theorie gaat co-ouderschap zo:
Je verdeelt tijd, taken, kosten, verantwoordelijkheden en beslissingen.
Je communiceert volwassen, je houdt emoties erbuiten, je denkt aan het kind.
Maar in de praktijk?
Co-ouderschap vraagt dat je samenwerkt
met iemand met wie samenwerken
juist níet meer lukte.
En dat schuurt.
Niet omdat je faalt.
Maar omdat co-ouderschap geen systeem is. Het is een mensenwerk.
En mensen komen met verleden, verwachtingen, irritaties en pijn.
De mythe van ‘50/50 eerlijk verdeeld’
Heel eerlijk?
Het voelt bijna nooit eerlijk verdeeld.
Zelfs in de beste constructies is het zelden symmetrisch.
Je kent dit misschien:
- Jij regelt de afspraken bij de orthodontist.
- Jij houdt de klasapp bij.
- Jij weet wanneer de puber proefwerken heeft.
- Jij merkt als je kind rondloopt met spanning die hij niet deelt.
- Jij vangt op wat de ander laat liggen (ook al was dat ‘niet de afspraak’).
Co-ouderschap is zelden een rekenkundige verdeling.
Het is eerder een organische – en soms oneerlijke – dans waarin de ene ouder vaak meer draagt dan de ander.
En dat betekent niet dat jij iets verkeerd doet.
Het betekent dat je mens bent.
Waarom ‘samen opvoeden’ zelden gelijkwaardig voelt
Co-ouderschap werkt het beste als:
- jullie beide emotioneel stabiel zijn,
- de breuk goed is verwerkt,
- jullie kunnen praten zonder verwijten,
- en jullie een vergelijkbare opvoedstijl hebben.
Maar jij en ik weten: dat is voor weinig ex-partners de realiteit.
Jullie komen vaak uit:
- twee verschillende achtergronden
- twee verschillende communicatiestijlen
- twee verschillende manieren van reageren op stress
- en soms: twee verschillende versies van de waarheid
Je puber voelt dat.
Jij voelt dat.
En dat maakt “samen opvoeden” soms een dagtaak.
De drie grootste communicatie-valkuilen met je ex
Je herkent er waarschijnlijk minstens één:
1. Oude patronen die stiekem terugkomen
Je denkt: “We praten alleen nog over de kinderen.”
Maar ineens ruziën jullie alsof jullie nog samen zijn.
2. Discussies via appjes
Appjes zonder toon.
Zonder nuance.
Zonder ademruimte.
Een recept voor misverstanden.
3. De strijd om wie ‘het goed doet’
Co-ouderschap verandert opvoeden soms in vergelijken:
Wie is strenger?
Wie is leuker?
Betrouwbaarder?
Wie vergeet wéér die sporttas?
Je puber ziet dit, ook als er geen woord wordt gezegd.
En hij voelt die spanning in zijn lijf.
Wat werkt wél: de do’s & don’ts van communiceren met je ex
Dit is geen zweverige peace-and-love-lijst.
Dit zijn dingen die praktisch werken.
Ook als de relatie complex is.
✔ Do: Communiceer feitelijk en kort
Geen romannetjes.
Geen uitleg om je gelijk te halen.
Alleen wat er nodig is.
Voorbeeld:
“Woensdag 16.00 orthodontist. Jij of ik?”
✔ Do: Gebruik één kanaal
Niet app + mail + DM + rooksignalen.
Kies één middel.
Hou het overzichtelijk.
✔ Do: Bewaar rust in je taal
Rustige woorden verminderen strijd.
Voorbeeldzinnen die je energie bewaken:
- “Ik noteer het.”
- “Laten we het praktisch houden.”
- “We verschillen hierover, maar dit is mijn beslissing in mijn huishouden.”
✘ Don’t: Discussies aangaan die nergens heen gaan
Als een gesprek over “wie gelijk heeft” al 3 jaar niets oplevert?
Dan gaat het dat de komende 3 dagen ook niet doen.
✘ Don’t: Je kind gebruiken als tussenpersoon
Nooit.
Hoe gefrustreerd je ook bent.
Je puber is kind, geen koerier.
✘ Don’t: Je laten uitlokken in oude patronen
Herken de zin die je ex altijd gebruikte.
Hoor ‘m.
Adem.
Reageer anders.
Hoe je niet opnieuw ruzie opvoedt (en wél veiligheid bouwt)
Je puber hoeft niet te kiezen tussen twee kampen.
Hij hoeft geen therapeut te zijn.
Hij hoeft geen boodschapper te spelen.
Wat kinderen van gescheiden ouders het meest nodig hebben, is dit:
- emotionele veiligheid
- voorspelbaarheid
- ruimte om van jullie beide te houden
- ouders die hun eigen volwassen emoties dragen
En ja, soms ben jij degene die daarin het meeste werk doet.
Dat maakt je geen zwakkere ouder, maar een volwassenere.
Jij bepaalt de rust – ook als de ander dat niet doet
Het voelt misschien niet eerlijk.
Soms is het dat ook niet.
Maar rust in jouw huis, jouw communicatie en jouw energie is iets waar je puber levenslang profijt van heeft.
Niet omdat jij perfect bent.
Maar omdat je bewust kiest voor stabiliteit.
Je leeft je kind iets voor dat geen schema, afspraak of verdeling kan vervangen:
regie over jezelf.
Volgende blog in deze serie:
“Je puber tussen twee huizen: wat hij voelt, maar niet zegt.”
Kijk ook op: Ouders van nu: 12 tips voor gescheiden ouders
Check: “Download de Snelle Gids: Duidelijke communicatie zonder gedoe.”
Een inzicht in communicatie; of het nu je kind of je ex betreft.
door Pieter Huisman | woensdag, 12 november, 2025 | Technologie & Schermtijd
Sinds het smartphoneverbod op school geldt, lijken scholen rustiger – maar thuis begint het pas. Waar de klas stilte vond, krijgen gezinnen er discussie bij. De telefoons liggen vaker op het aanrecht, de wifi is weer onderwerp van debat, en jij probeert midden in dat alles je kind, je rust en je redelijkheid te bewaren.
Het verbod was bedoeld om focus te herstellen, maar thuis voelt het soms alsof jij de docent bent die het niet meer uitgelegd krijgt.
De oplossing? Niet strenger, maar slimmer.
Rust thuis begint niet bij regels, maar bij ritme.
Maak van regels gewoontes
Regels zijn makkelijk te bedenken, maar moeilijk vol te houden. De kracht ligt niet in wat je oplegt, maar in wat je herhaalt.
Kleine, voorspelbare gewoontes maken meer verschil dan een nieuwe straf.
Probeer dit:
- Spreek vaste momenten af waarop telefoons rust krijgen: tijdens het eten, bij huiswerk en een halfuur voor bedtijd.
- Leg kort uit waarom dat belangrijk is – “zodat je brein echt even pauze krijgt”.
- Herhaal dezelfde afspraken dagelijks, zonder lange discussies.
Wanneer jij uitlegt waarom, voelt je kind zich serieus genomen. Dat haalt de spanning uit de regel en maakt het makkelijker om vol te houden.
Herken wat er écht speelt
Een puber die moppert over het smartphoneverbod op school moppert meestal niet over de regel, maar over het gevoel van ongelijkheid. Op school geldt de regel voor iedereen; thuis voelt het persoonlijk.
Dat is jouw kans om verbinding te maken in plaats van strijd te voeren.
Gebruik kleine momenten om contact te houden:
- Zeg “we leggen alle telefoons weg tijdens het eten – ook ik.”
- Vraag hoe het voor je kind is om zonder telefoon te zijn.
- Deel hoe lastig jij het zelf vindt om niet te scrollen.
Gelijkwaardigheid verlaagt weerstand. Als jij laat zien dat je ook oefent, wordt consequent zijn iets gezamenlijks in plaats van iets opgelegd.
Wees mild én consequent
Na een lange dag is de verleiding groot om toe te geven. “Nog even TikTok, als je daarna maar stil bent.” En eerlijk: dat is menselijk.
Maar rust komt niet vanzelf terug; die bouw je op met herhaling.
Kleine, haalbare regels houden beter stand dan grote verboden.
- Kies één afspraak die heilig is – bijvoorbeeld: geen telefoon in bed.
- Beloon pogingen, niet perfectie.
- Herstel afspraken als ze breken: “We zouden dit anders doen, laten we opnieuw proberen.”
Rust is geen einddoel, maar een proces. Je hoeft het niet elke dag goed te doen, je hoeft het alleen elke dag opnieuw te proberen.
Waarom het werkt
Onderzoek van het Nederlands Jeugdinstituut (2025) laat zien dat jongeren die thuis dezelfde smartphoneafspraken volgen als op school:
- gemiddeld 45 minuten langer slapen
- minder stress ervaren
- zich beter kunnen concentreren bij huiswerk
De winst zit niet in strengheid, maar in voorspelbaarheid.
Grenzen geven veiligheid, niet beperking. En pubers hebben veiligheid harder nodig dan ze toegeven.
Het brein van een puber leert zelfcontrole door herhaling. Elke keer dat jij rustig zegt: “We doen het morgen weer even zonder telefoon,” help je dat brein groeien. Het smartphoneverbod op school is dus niet alleen een regel; het is hersentraining in praktijk.
Van verbod naar balans
Thuis draait het niet om handhaven, maar om richting geven.
Laat het verbod op school de aanleiding zijn om thuis te praten over:
- wat aandacht eigenlijk is
- wat je mist als het stil is
- wat je wint als je niets hoeft
Je hoeft geen perfecte ouder te zijn, alleen een aanwezige.
Als jij leert loslaten zonder op te geven, leert je puber verantwoordelijkheid nemen zonder angst.
Rust is besmettelijk.
Doe de gratis test ‘Jouw communicatie-hoofdstijl’ en ontdek hoe jij rust en verbinding in je gezin versterkt.
Gratis test →
Volgende serie: Offline opvoeden in een online wereld – waarom stilte het nieuwe gesprek wordt.
Lees ook:
Kijk ook hier: Rijksoverheid: Mobiele telefoons niet toegestaan in de klas.
door Pieter Huisman | maandag, 10 november, 2025 | Technologie & Schermtijd
Sinds het nieuwe smartphoneverbod op scholen is ingegaan, lijkt het even stil geworden in de gangen. Geen gerinkel van meldingen meer, geen hoofden die tegelijk naar beneden buigen bij het eerste trilsignaal. Leerkrachten halen opgelucht adem. Ouders ook — even.
Tot diezelfde telefoons na schooltijd weer hun plek vinden op de keukentafel. En ineens blijkt: het verbod eindigt niet bij de schoolpoort. Het verhuist gewoon naar huis.
Want wat doe je als ouder met een puber die z’n telefoon “eindelijk weer mag”?
Of met jezelf, als jij die rust van school stiekem ook in huis had willen voelen?
Het smartphoneverbod op school is niet het eindpunt, maar het begin
Het ministerie zegt dat het verbod bedoeld is om focus en rust terug te brengen in de klas. En dat werkt — de eerste onderzoeken laten zien dat leerlingen beter opletten, meer samenwerken en minder stress ervaren.
Maar thuis ontstaan er nieuwe vragen:
- Als school grenzen stelt, moet ik die dan thuis ook doorvoeren?
- Hoe voorkom ik dat ik de politieagent word in mijn eigen woonkamer?
- Wat als ik zelf vaker op mijn telefoon zit dan mijn kind?
Het smartphoneverbod legt niet alleen bloot hoe kinderen met hun telefoon omgaan, maar ook hoe gezinnen omgaan met grenzen, gewoonte en aandacht.
Ouders vragen zich nu massaal af: hoe vertaal ik dit beleid naar thuis, zonder dat het voelt als straf?
Het antwoord is eenvoudiger dan het lijkt: door van een regel een gewoonte te maken.
Rust ontstaat niet door verboden, maar door voorspelbaarheid.
En voorspelbaarheid komt uit kleine, herhaalde momenten.
Probeer bijvoorbeeld dit:
- Plan een vast ‘offline moment’ in huis: eten, huiswerk of wandelen.
- Gebruik dezelfde taal als school (“telefoonvrij” in plaats van “mag niet”).
- Maak een telefoonplek in huis — een vaste mand of la — waar iedereen zijn telefoon neerlegt, ook jij.
Dat laatste is belangrijker dan het lijkt. Jongeren volgen gedrag, niet woorden. Als jij ook meedoet, voelt de afspraak eerlijker en werkt ze langer.
Wat scholen doen — en wat jij daarvan kunt leren
Scholen werken sinds het verbod met drie duidelijke principes:
- Duidelijke grens: tijdens lestijd is de telefoon uit het zicht.
- Uitleg van de reden: het gaat niet om controle, maar om concentratie.
- Herstelmoment: na schooltijd is er ruimte voor ontspanning.
Diezelfde drie principes werken thuis net zo goed.
Niet omdat jij een leraar bent, maar omdat je kind die structuur al herkent.
Vertaal ze bijvoorbeeld naar:
- Tijdens eten en huiswerk is de telefoon weg.
- We leggen uit waarom: rust in je hoofd, betere slaap, minder druk.
- Na 20.00 uur mag hij nog even, daarna gaat hij uit de kamer.
Kleine vertaalslagen, grote rust.
Wat pubers zelf zeggen (en denken)
Een van de opvallendste dingen in gesprekken met jongeren over het verbod: ze vinden het niet per se erg.
Ze vinden het… moeilijk. En dat is iets anders.
“Het is wel chill zonder telefoon in de les,” zei een leerling van 15.
“Maar thuis mag ik weer alles, dus dan zit ik tot middernacht op TikTok. Dat voelt ook niet goed.”
Daar zit de kern.
Pubers weten rationeel dat hun schermgedrag niet gezond is, maar hun brein is niet gebouwd om grenzen zélf te bewaken.
Dat is geen onwil, dat is neurobiologie.
Dus: als jij consequent blijft, bouw je eigenlijk aan iets wat hun brein nog moet leren — zelfregulatie.
Veelgemaakte valkuilen bij het smartphoneverbod thuis
Laten we eerlijk zijn: dit gaat niet altijd soepel.
De meeste ouders struikelen over dezelfde drie dingen:
- Te veel willen regelen tegelijk.
Eén nieuwe afspraak is genoeg om mee te beginnen.
- De telefoon gebruiken als beloning of dreigmiddel.
Dat maakt het een machtsmiddel in plaats van een hulpmiddel.
- Zeggen “geen telefoon” terwijl je zelf scrolt.
Dat voelt voor pubers als hypocrisie (en ja, dat zullen ze je ook zeggen).
Rust in huis komt niet van strengheid, maar van geloofwaardigheid.
Waarom het smartphoneverbod op school juist kansen biedt
We kunnen het ook omdraaien.
Het smartphoneverbod geeft gezinnen een zeldzaam cadeau: een gemeenschappelijke aanleiding om opnieuw te praten over rust, aandacht en nabijheid.
Voor veel ouders is dit hét moment om het thuis anders te doen — niet met meer controle, maar met meer contact.
Gebruik het gesprek. Vraag niet alleen “heb je je telefoon weggelegd?”, maar ook:
- “Hoe voelt het om minder online te zijn?”
- “Wat mis je het meest als je je telefoon even niet hebt?”
- “Wat vind jij een eerlijke afspraak voor thuis?”
Het maakt van een regel een gesprek over autonomie en vertrouwen — precies wat pubers nodig hebben.
Van beleid naar balans
Het smartphoneverbod op school is een maatschappelijke verandering, maar thuis blijft opvoeden mensenwerk.
Er is geen perfecte aanpak.
Er is alleen jouw gezin, jouw grenzen en jouw bereidheid om te leren.
Herinner jezelf eraan:
het doel is niet dat het altijd rustig is,
het doel is dat je kind leert omgaan met onrust.
Als jij laat zien dat rust iets is wat je oefent, niet iets wat je oplegt,
dan geef je het krachtigste voorbeeld dat er is.
Weggever: Download onze gratis communicatiestijlgids: Je puber praat nog wel, alleen niet meer met jou.
Lees ook: “Help of overnemen: waar trek je de grens bij AI-huiswerk?”
Aanbevolen uitgaande link: NJI – Voor- en nadelen bij mobielverbod
